Rok 1945 przyniósł ważne zmiany w funkcjonowaniu oświaty w Sędziszowie Młp.
Z inicjatywy radnego Jacentego Daniela przy dużym zaangażowaniu władz lokalnych powstała pierwsza szkoła średnia w Sędziszowie Młp. Kuratorium Okręgu Szkolnego Rzeszowskiego pismem z dnia 28 czerwca 1945 r. zezwoliło na otwarcie Prywatnego Gimnazjum i Liceum w Sędziszowie Młp. i dwa dni później powołało na stanowisko dyrektora szkoły Romana Szostaka. Do inauguracji roku szkolnego pozostały dwa miesiące w czasie których należało zorganizować bazę materialną szkoły i skompletować zespół pedagogiczny. 1 lipca 1945 r. ukonstytuował się Komitet przygotowania i zorganizowania gimnazjum w Sędziszowie Młp., na którego czele stanął jako przewodniczący ob. Daniel Jacenty z Sędziszowa Młp., jako prezes Wydziału Wykonawczego mgr Jan Doroba z Sędziszowa Młp.
Na potrzeby szkoły miasto przekazało pożydowski budynek przy ul. ks. Pawła Sapeckiego (obecnie ks. Stanisława Maciąga), w którym przy niewielkim nakładzie finansowym urządzono; 5 sal lekcyjnych, kancelarię dyrektora oraz sekretariat będący jednocześnie pokojem nauczycielskim. Budynek okazał się za ciasny na potrzeby szkoły i brakujące 4 pomieszczenia wynajęto w Domu Parafialnym. Pomieszczenia te należało zaadoptować na potrzeby szkoły. Potrzebne były środki finansowe i wykonanie niezbędnego wyposażenia; ławek i pomocy naukowych. Zainteresowanie szkołą w środowisku było ogromne mimo iż uczniowie mieli płacić czesne. Jednak społeczeństwo było zubożałe na skutek działań wojennych i zorganizowanie bazy materialnej szkoły średniej przekraczało możliwości finansowe środowiska. Wydział Wykonawczy słał pisma z prośbą o pomoc do urzędów, zakładów przemysłowych. Ofiarodawcom dziękowano wskazując, że „współpracują przy tworzeniu w naszym okręgu tak ważnego ośrodka naukowego”. Za otrzymane talony od władz wojewódzkich na 200 m2 szkła okiennego i 500 m2 pozyskano drewno z lasu w Czarnej i szkło. Szkło wykorzystano do oszklenia obu budynków, a drewno przeznaczono na ławki, stoliki i inny sprzęt szkolny, które w wyniku przetargu wykonano w miejscowym zakładzie stolarskim Józefa Iwana.
Działalność Komitetu zaniepokoiła władze powiatowe, bo już 12 lipca 1945 r. Starosta Powiatowy w Dębicy w piśmie adresowanym do Burmistrza w Sędziszowie Młp. napisał „wszelka działalność tegoż komitetu skończy się z chwilą ukończenia prac związanych z remontem budynku przeznaczonego na gimnazjum w Sędziszowie”.
Kuratorium Okręgu Szkolnego uznało, że tempo prac przy organizowaniu bazy szkoły jest prawidłowe i pismem z dnia 16 sierpnia 1945 r. wyraziło zgodę na utworzenie szkoły. Powstanie szkoły średniej w Sędziszowie Młp. stało się faktem. Organizatorzy musieli teraz podtrzymać ofiarność społeczeństwa aby polepszyć bazę lokalową, wyposażyć sale w niezbędny sprzęt i zorganizować bibliotekę. Szkoła utrzymywała się z czesnego płaconego przez uczniów, dotacji i zbiórek. Początkowo czesne wynosiło 200 zł miesięcznie a w roku szkolnym 1948/49 już 1300 zł. Na terenie Sędziszowa Młp. było zaledwie kilka większych domów które mogły stanowić przyszłą bazę szkoły, toteż starania Komitetu szły w kierunku pozyskania Domu Parafialnego. 26 listopada 1946 r. Komitet Gimnazjalny za pośrednictwem Rady kościelnej zwrócił się do Kurii Diecezjalnej w Tarnowie z prośbą o wydzierżawienie Domu Parafialnego na potrzeby szkoły na okres 15 lat. Odpowiedź Kurii Biskupiej, najprawdopodobniej podyktowana obawą o losy budynku parafialnego w obliczu niepewnej sytuacji politycznej w kraju była następująca: „Dzierżawa jest dla tamtejszej parafii niekorzystna. Wobec tego nie zgadzamy się na dzierżawę”.
Sytuacja lokalowa szkoły poprawiła się, kiedy Miejska Rada Narodowa na posiedzeniu w dniu 12 czerwca 1947 r. podjęła uchwałę o przekazaniu na rzecz Miejskiego Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum w Sędziszowie MłP. budynku Zarządu Miejskiego przy Rynku nr 11 /stara poczta/ wraz z parcelą.
Dnia 22 czerwca 1947 r. MRN na wspólny wniosek Prokopa Władysława, Krecznera Kazimierza, i Wincentego podjęła uchwałę o przekazaniu na własność Skarbu Państwa budynku przy ul. Rynek 11 na potrzeby szkoły średniej, a przede wszystkim Gimnazjum i Liceum.
Utrzymanie szkoły było coraz większym ciężarem dla miasta toteż z ulgą przyjęto decyzję o jej upaństwowieniu z dniem 1 maja 1949 r. Przez pewien czas opłaty woźnych i sekretarza ponosił samorząd.
30 czerwca 1949 r. Państwowe Gimnazjum i Liceum zaprzestało dzierżawy pomieszczeń w Domu Parafialnym.
Dyrektor Michał Radomski podjął działania organizacyjne w celu przejęcia budynku przy ul. Rynek 11, pismem z dnia 19 lipca 1949 r. wypowiedział mieszkania w budynku dotychczasowym lokatorom.
W 1950 r. budynek odremontowano jednak nie stworzono żadnych pracowni, urządzono 5 izb lekcyjnych i 2 pokoje na kancelarie. Jednak nowy budynek okazał się za mały na potrzeby szkoły. Brakowało 4 sal lekcyjnych i pomieszczeń na pracownie i bibliotekę a także sali gimnastycznej. Stopniowo poprawiała się baza materialna szkoły, powstały 2 pracownie; biologiczna i chemiczna, wybudowano 2 boiska gimnastyczne, zniwelowano i ogrodzono podwórze. W budynku przy ul. ks. Maciąga utworzono mieszkanie dla dyrektora i nauczyciela oraz sale dla dwóch klas.
Energiczne działania władz miejskich i dyrekcji szkoły w sprawie rozbudowy szkoły odniosły skutek. Dnia 22 listopada 1951 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej wydało zaświadczenie lokalizacyjne nr 916 wyrażając zgodę na rozbudowę budynku szkolnego przez przybudowanie skrzydła o dwóch kondygnacjach. Planowano w 1952 r. wykonać fundamenty a do 1 października 1953 roku zakończyć inwestycję.
Szybko jednak okazało się, że istniejąca i planowana baza materialna szkoły jest za mała na potrzeby szybko rozwijającej się oświaty w środowisku. W 1954 r. dyrektor szkoły Michał Sidorowicz zainicjował starania o budowę nowego budynku poza centrum miasta. Jeszcze raz samorząd i dyrektor szkoły przystąpili do przekonywania władz wojewódzkich o wyrażenie zgody na nową inwestycję. Pod nową inwestycję miasto przekazało działkę o powierzchni 1,17 ha będącą własnością prywatną. Wywłaszczonym właścicielom w 1963 r. przydzielono grunty zamienne położone na tzw. „Błoniach” w Górze Ropczyckiej.
Projekt budowy zatwierdzono 8 września 1954 r. Rozpoczęcie budowy planowano na 1 kwietnia 1955 r. a zakończenie 15 sierpnia 1956 r. Opracowanie dokumentacji powierzono firmie; MIASTOPROJEKT – RZESZÓW Przedsiębiorstwo Projektowania Budownictwa Miejskiego w Rzeszowie, Pracownia w Jaśle. Budynek miał być piętrowy. 26 kwietnia 1956 r. dyrekcja LO zleciła opracowanie założeń projektowych do nadbudowy II piętra. 8 czerwca 1956 r. Wojewódzka Rada Narodowa w Rzeszowie zatwierdziła budowę II pietra budynku. Z powodu braku dodatkowych środków rozbudowę zaplanowano kosztem środków przeznaczonych na urządzenie boiska, działek przedmiotowych i strzelnicy, które zobowiązano się wykonać w czynie społecznym. Zaplanowano urządzenie; ośmiu izb lekcyjnych, 4 pracowni z gabinetami(fizyczną, chemiczną, biologiczną i geograficzną), salę gimnastyczną, bibliotekę, pomieszczenia kancelaryjne i mieszkalne. Budynek oddano do użytku w roku szkolnym 1957/58. Prace wokół budynku kontynuowano do końca 1958 r. Wykonano zaplanowane boiska, zniwelowano teren, parcelę ogrodzono.
W roku szkolnym 1962/63 szkoła przeszła w swej pracy na system pracowniany wyposażając coraz lepiej pracownie w niezbędny sprzęt i nowoczesne pomoce naukowe. Część pomocy naukowych nauczyciele wykonali wg własnych pomysłów, na organizowanych licznych zajęciach pozalekcyjnych.
Systematycznie przybywało pomocy dydaktycznych i sprzętu audiowizualnego, kompletowano wyposażenie dla chóru szkolnego, pracowni fotograficznej. Młodzież miała szerokie możliwości praktycznego stosowania poznanej wiedzy teoretycznej na dodatkowych zajęciach praktycznych.
Reforma programowa, zwiększenie roli politechnizacji w procesie nauczania, spowodowało dalszy rozwój bazy materialnej szkoły. 25 listopada 1963 r. Komitet Rodzicielski podjął uchwałę o konieczności budowy pawilonu do zajęć praktycznych; „Budowa ma zostać wykonana w czynie społecznym przy pomocy środków zaoferowanych przez rodziców. Powołano również przy Komitecie Rodzicielskim osobny organ Komitet Budowy. W czynie społecznym inż. Ludwik Pondo opracuje założenia projektowe. Każdy rodzic zobowiązał się do datku na ten cel 350 zł. Ustalono że wkład własny Komitetu Rodzicielskiego wyniesie 1/3 środków”.
22 kwietnia 1964 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ropczycach pozytywnie zaopiniowało pomysł budowy pawilonu, a 26 maja 1964 r. zatwierdziło założenia projektowe budowy pawilonu na kwotę 367 tys. zł. Inwestorem bezpośrednim został PPRN Wydział Oświaty Ropczyce.
Budowę rozpoczęto 1 października 1964 r. Pawilon o kubaturze 350 m3 dobudowano do budynku głównego i oddano do użytku 11 lutego 1967 r. Obejmował on 3 sale robocze: salę ze stanowiskami do obróbki maszynowej (wyposażoną w odpowiednie maszyny), salę obróbki ręcznej (stół roboczy na 10 stanowisk) i salę radiotechniczną (wyposażoną w odpowiednie aparaty pomiarowe). Posiadał tak?e zaplecze w postaci magazynu i garażu.
Istniejąca sala gimnastyczna o wymiarach 16x8 m nie zapewniała odpowiednich warunków do prowadzenia zajęć z wf .
W roku szkolnym 1968/69 stan bazy materialnej szkoły przedstawiał się następująco: pracownia fizyczna obejmująca 2 sale (salę ćwiczeń, salę wykładową oraz gabinet i warsztat podręczny), pracownia biologiczna z gabinetem, pracownia geograficzna z gabinetem, pracownia chemiczna z gabinetem, pracownia polonistyczna, pracownia historyczna, pracownia matematyczna, pracownia do nauki języka rosyjskiego, pracownia do nauki języka niemieckiego, pracownia do nauki wychowania plastycznego i muzycznego, pracownia do zajęć technicznych obejmująca 3 sale (sala obróbki maszynowej, sala obróbki ręcznej, sala radiotechniczna oraz magazyn, sala audiowizualna, sala gimnastyczna, gabinet przysposobienia wojskowego. Istnieją też obiekty wykonane w przez młodzież w czynie społecznym, ogródek geograficzny, działka biologiczna, boiska sportowe, skocznia, bieżnia i strzelnica.
W roku 1967/68 cztery z tych pracowni zgłoszono do konkursu na najlepiej wyposażoną pracownię i czterech nauczycieli opiekunów tych pracowni otrzymało nagrody i wyróżnienia a to; Stanisław Ptasznik za pracownię fizyczną, Wiesława Bauman za pracownię biologiczną, Maria Ptasznik za pracownię geograficzną, Ryszard Grabiec za pracownię do zajęć technicznych.
W tym też roku postulowano budowę nowej sali gimnastycznej a obecną przeznaczył na aulę.
Dlatego też dyrektor szkoły Maria Ptasznik w 1972 r. podjęła działania w sprawie budowy nowej pełnowymiarowej sali gimnastycznej. 16 września 1972 r. wysłała wniosek do Prezydium Powiatowej Rady Narodowej o przyznanie kredytu na budowę sali gimnastycznej wolnostojącej. Starania nie zakończyły się powodzeniem.
W 1982 r. wykonano zadaszenie stalowe nad schodami wejściowymi budynku szkolnego i odnowiono elewację budynku.
Dnia 1 sierpnia 1982 r. została powołana Filia Wojewódzkiej Pracowni Dydaktyczno-Technicznej w Rzeszowie z siedzibą przy Liceum Ogólnokształcącym. Szkoła zyskała nowe wyposażenie do prowadzenia zajęć z wychowania technicznego.
Dnia 9 października 1986 r. został zakupiony pierwszy mikrokomputer ZX Spectrum, wkrótce następne cztery i powstaje w szkole pierwsza pracownia komputerowa - zwiastun nowej technologii i dydaktyki w nauczaniu.
W roku szkolnym 1986/87 Wojewódzka Rada Postępu Pedagogicznego w Rzeszowie w konkursie na najlepiej zorganizowaną i wyposażoną w pomoce naukowe i ich wykorzystanie w pracy dydaktyczno-wychowawczej przyznała I nagrodę dla nauczyciela geografii Marii Ptasznik opiekuna pracowni geograficznej oraz dla nauczyciela wychowania technicznego Tadeusza Zacha.
Dnia 12 marca 1992 r. zakupiono nowy komputer PC AT 386, nowa technologia na dobre zagościła w szkole. Powoli wycofywano też z użycia stare aparaty projekcyjne, a w ich miejsce wstawiano zestawy wideo.
Dalsze starania o budowę nowej sali gimnastycznej podjął dyrektor szkoły Zygmunt Wiciejowski. Niestety sytuacja finansowa państwa na początku lat 90-tych była trudna i rozpoczynanie nowej inwestycji okazało się niemożliwe. Wykonano jednak wiele niezbędnych remontów; wymieniono całą stolarkę okienną, instalację wodną, wyremontowano; ubikacje, instalację elektryczną, kuchnię, schody wejściowe, położono kostkę brukową, zmieniono parkiet w świetlicy i sali nr 9, przeprowadzono remont kapitalny schronu, odwodniono budynek od strony boiska rekreacyjnego, wymieniono część dachówek i obróbek blacharskich, systematycznie malowano sale lekcyjne porządkowano gabinety przy pracowniach przedmiotowych, wyposażono pracownie przedmiotowe w niezbędny sprzęt audiowizualny i komputery, szkołę zradiofonizowano. Praca administracji szkolnej została skomputeryzowana.
Po reformie administracji państwowej w 1998 r. powstał klimat sprzyjający nowej inwestycji przy szkole. Starostwo Powiatowe w Ropczycach poparło wniosek dyrektora Zygmunta Wiciejowskiego dotyczący rozbudowy Liceum Ogólnokształcącego w Sędziszowie Młp. o salę gimnastyczną wraz z zapleczem. Z inicjatywy dyrektora szkoły 14 stycznia 2000 r. doszło do pierwszego spotkania osób zaangażowanych w sprawę budowy. Na następnym spotkaniu 21 stycznia 2000 r. grupa społecznych działaczy przyjęła nazwę Stowarzyszenie na rzecz Budowy Hali Widowiskowo-Sportowej przy Liceum Ogólnokształcącym im. ks. P. Skargi w Sędziszowie Młp. z siedzibą w Sędziszowie Młp. ul. Fabryczna 5. Przewodniczącym Stowarzyszenia wybrano Andrzeja Michalskiego.
Zadaniem stowarzyszenia było przede wszystkim rozpropagowanie tej inicjatywy na terenie miasta i powiatu oraz podejmowanie zadań mających na celu wspieranie planów budowy obiektu. Ambicją stowarzyszenia było zebranie chociaż części środków finansowych niezbędnych do pokrycia kosztów dokumentacji formalno-prawnej związanej z tą inwestycją.
Członkowie Stowarzyszenia aktywnie włączyli się w pozyskiwanie środków finansowych. Organizowano imprezy dobroczynne, zbiórki pieniędzy.
Wstępną koncepcję zagospodarowania terenu opracował przewodniczący stowarzyszenia Andrzej Michalski.
Prace przy budowie hali rozpoczęło Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Robót Budowlano-Montażowych 2 kwietnia 2001 r. Roboty szły sprawnie i dzięki temu 5 września 2002 r. obiekt o wymiarach 44x24 m oddano do użytku. Koszt budowy wyniósł 2,7 mln zł. Jedną trzecią kosztów poniósł powiat jedną trzecią gmina, zaś resztę UKFiS. Jeszcze w trakcie budowy hali dyrektor szkoły podjął starania o wykonanie jednolitej elewacji na całym kompleksie budynków. Dnia 23 listopada 2001 r. Zarząd Powiatu Ropczycko-Sędziszowskiego podjął uchwałę w sprawie upoważnienia Dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Sędziszowie Młp. do przeprowadzenia przetargu na wykonanie elewacji wraz z dociepleniem budynku Liceum.
W 2002 r. szkoła otrzymała z MENiS nową pracownię komputerową wyposażoną w komputery multimedialne, gruntownie wyremontowano więc pracownię informatyczną. Generalnemu remontowi poddano również toalety na parterze.
Budynek wymaga dalszych remontów; odnowienia elewacji, remontu kapitalnego co. W powstałym obniżeniu terenu obok hali można wybudować amfiteatr, który byłby doskonałym miejscem rekreacji dla mieszkańców osiedla .
Zmieniło się oblicze szkoły. Po 60 latach od jej powstania uczniowie mogą uczyć się w nowoczesnych warunkach lokalowych, korzystać z dobrze wyposażonych pracowni przedmiotowych, odbywa? lekcje wychowania fizycznego w hali sportowej. A wszystko to za sprawą małorolnego chłopa, któremu „zamarzyła” się szkoła średnia tu na miejscu, aby młodzież nie musiała dojeżdżać do odległych miejscowości. Niech wypełni się myśl Patrona szkoły ks. Piotra Skargi: „Kto Ojczyźnie swej służy, sam sobie służy.
Zygmunt Wiciejowski